Ex Harley-Davidson rijder bevrijd
Vaste lezer en fan van deze column Gerard van den A. alias ‘The Boss’ stuurde mij een zogeheten strooibiljet dat reklame maakte voor een soort van lezing die als titel had ‘Ex Harley-Davidson rijder bevrijd’. Bevrijd van zijn Harley of van de loodzware lening die daar op rustte of was ie al ex Harleyrijder toen ie bevrijd werd? Zoals wel vaker zat ik er helemaal naast, maar geef toe dat zo’n regel veel ruimte laat voor foute veronderstellingen. De ex Harleyrijder werd bevrijd van Angst en Onrust, van Oplichterij en Doelloosheid. En door wie dan wel? Door Jezus Christus natuurlijk, dat had ik kunnen weten. De Evangelische Omroep laat ook graag ontspoorde ‘jonge mensen’ zien die niet langer allerlei zonden begaan omdat zij het Licht gezien hebben. Ik herinner me een programma waarin ze een meisje van 17 lieten zien die verslaafd was aan alcohol. Uit het diepgravende interview bleek dat zij langer dan een jaar bijna elke avond drie pilsjes had gedronken! Vreselijk, lieve Lita, mijn kind is alcoholiste! Anyway, zodra zij bekeerd werd, was al dat zuipen direct afgelopen.
Omdat de datum voor deze interessante bijeenkomst reeds ver achter ons lag heb ik maar eens gebeld met de spreker, de evangelist G.T. Gerrits uit Zwolle. Tot mijn verbazing had hij niet over iemand anders gesproken maar over zichzelf! Toen hij nog in Utrecht woonde, een Harley had en lid was van Harley Club ’t Centrum ging hij veel naar treffens en vermaakte zich daar aanvankelijk prima. Maar toch begon hij iets te missen in het leven, hij had geen doel.
Harley rijden is niet slecht
In het gesprek benadrukt G.T. dat Harley rijden op zich niet slecht is – dat vond ik een hele geruststelling – maar dat het ging om het immorele sfeertje rondom het merk; zuipen, knokken, achter de wijven aan, oplichterij etc., allemaal leuk maar wel erg doelloos. G.T. zei het zondige Harley wereldje vaarwel na zijn bekering en ging Honda rijden (You meet the nicest people on a Honda) zonder nog zijn aggressieve zonnebril en gemene leren jekker te dragen. De Honda bleek een stuk betrouwbaarder dan de Harley. ‘Minder sleutelen’ zegt G.T. die een Shovelhead Harley had waar elke week wel iets mee was, maar dat kwam misschien (volgens mij) omdat Gods Zegen er niet op rustte (mijn Harley gaat zelden stuk, trek uw conclusie). Wel moest hij toegeven dat de Harley veel lekkerder reed en dat dat fantastiese geluid nooit door de japenners geëvenaard kon worden. Zo werden we het toch nog over iets eens.
Hoewel, ik moest natuurlijk toegeven dat er wel Tuig op Harleys rond rijdt alleen vraag ik me af ‘Wat is precies Tuig?’ en ligt het percentage Harley Tuig hoger dan het percentage Suzuki Tuig of Mercedes Tuig om maar es wat te noemen. Cijfers over dit soort zaken zijn er niet – het is ook te dwaas om te onderzoeken – en daarom is het niet netjes van Honda rijder G.T. om Harley rijden/het Harley wereldje met zoveel gemak te assosjeren met krimineel gedrag en doelloosheid. Heeft de gemiddelde Mercedes rijder een doel in Het Leven? Natuurlijk niet, net zo min als de gemiddelde Honda of Harley piloot. G.T. stelt dat evangeliseren en god op de eerste plaats hebben dat dat een doel is maar ik als niet-gelovige vind dat allemaal zonde (ha, zonde!) van de tijd en de moeite. Maar okay, als dat hem gelukkig maakt moet hij dat weten. Het verhaal over hemzelf wil ik voor een deel wel geloven maar net zo makkelijk vertelde hij over ‘genezen’ homofielen die plotseling trouwen en kindertjes maken en over junks (heroïnegebruikers) die zomaar – nadat zij Het Licht zagen – stopten en zonder afkickverschijnselen!
Tsjongemeisje, daar hoef ik toch verder geen commentaar op te leveren hè?
Heeft het allemaal wel zin?
Soms denk ik wel es dat het allemaal geen zin heeft, deze boze en kritiese stukjes. Al dat gekanker op politie, jeugdige tentregenpakontwerpers, evangelisten, ex-motorfietsfabrikanten uit GB, fabrikanten uit het land van de rijzende zon, motordealers, ministers, regeringen, collega motorbladjesschrijvers etc., zet het allemaal wel zoden aan de dijk? Draag ik wezenlijk bij aan een betere (motor)wereld of is al dat schrijven alleen maar goed voor mijn bankrekening en moet ik verder voorzichtig en incognito door het land gaan, bang voor klappen en nog veel meer bekeuringen? Ik word dus wel eens overvallen door dit soort sombere gedachten maar vaak krijg ik dan net op tijd ergens een fikse korting of gewoon een biertje aangeboden van iemand die vind dat ik zulke leuke stukjes schrijf – althans zolang ik zijn of haar motorfiets niet afkat – en of ik er nog eentje lust (lust een hond worst?)
Mijn boze column over de Bloembakken-stadserven-verkeersdrempel-gekte heeft in ieder geval wel resultaat gehad. Iemand bij de NCRV moet de Bigtwin gelezen hebben waar dat instond (nr. 22) en gedacht hebben die Kees, die heeft gelijk en daarom is de NCRV een actie begonnen die DREMPELS WEG heet! De actie is gegoten in de vorm van een show waarvoor ze mij niet gevraagd hebben voor de presentatie en dat vin ik jammer want ik had heel graag naast Marijke Amado willen zitten. Dat genoegen valt Frank Masmeijer te beurt en Frank zal ook wel begrijpen waar het over gaat want als ie iets te hard over een verkeersdrempel rost gaat ie ook met zijn hassus tegen het dak van zijn Corolla. Zo te zien is dat em al een paar keer overkomen want hij heeft een tamelijk plat hoofd en nog nauwelijks een nek over. Weg met de verkeersdrempels en leve de NCRV!
Toevallig net – terwijl de deadline voor het inleveren van de kopij voor deze Bigtwin eigenlijk al verstreken is – op de buis de laatste drie minuten van de Drempels Weg Show gezien. Nederlandse weggebruikers (en wie is dat niet?) zijn het kennelijk met mij eens want de serie showprogramma’s heeft reeds vier miljoen opgebracht en van dat geld moeten heel wat verkeersdrempels weer glad gemaakt kunnen worden en ook diverse stadserven weer in de oorspronkelijke staat worden teruggebracht.